Spodnie dresowe de lux

Lubię hazard... ale tylko przy kupowaniu tkanin :) Hazard ten uprawiam na allegro, kupując tanie materiały, których aukcje mają marne zdjęcia i bardzo zdawkowe opisy (prawie wszystko jest opisane po prostu jako dzianina :)). Ale cena robi swoje i nie mogę sobie odmówić tego kliknięcia w kup teraz. Rozpakowywanie paczki daje niesamowitego kopa adrenaliny: albo trafiłam na ciekawe sztuki, albo wtopiłam i teraz będę główkować, co z tym fantem począć...
Z bardziej udanych zakupów mogę wymienić materiał na tą spódniczkę, pasiasty na sukienkę był ekstra, natomiast dzianina w balony na te spodnie mogła by być bardziej miękka. Jednakże żadna tkanina nie wywołała takiego zachwytu jak poniższy batik. No po prostu cud, miód i orzeszki! Opisany jako dzianina, ale ja bym spokojnie nazwała to dresówką pętelką, miękka, miła, nie za cienka, nie za gruba, no i ten wzór! Jak ją wyjęłam z paczki, to aż sama nie mogłam sobie wybaczyć, że zamówiłam tylko 1,5 metra.
Błąd czym prędzej naprawiłam i zamówiłam kolejne 6 metrów, po dwa z każdego z trzech kolorów :D Mój zachwyt nad tym materiałem wyraża poniższe zdjęcie:

No ale wracając do meritum posta - uszyłam sobie spodnie dresowe de lux.

De lux, bo elegancko wszyłam kieszenie, dodatkowo wloty ozdobiłam wypustką. Nawet użyłam stopki do robienia dziurek na guziki do obszycia otworów na wciągnięcie gumki w pasie. No po prostu full wypas.

I wszystko by było super, gdybym tylko wybrała lepszy wykrój :( Niestety, model 114 z burdy 5/2015 był tragicznym wyborem. Już na wstępie podejrzewałam, że nogawki będą za krótkie, więc je wydłużyłam i dodałam szerokie ściągacze. To są pierwsze uszyte przeze mnie spodnie, więc zabrakło mi doświadczenia, do oceny, jak będę leżały w kroku. Leżą tragicznie, a właściwie, to nie leżą, a wiszą. Nie wiem, jaki był zamysł projektanta, ale albo spodnie miały mieć krok do kolan, albo pas pod samymi cyckami. Żadna z tych opcji mi nie pasuje, więc jeszcze przed wszyciem paska, obcięłam tyle, na ile mi pozwalały już wszyte kieszenie. Niewiele to pomogło, bo spodnie są za wysokie, za szerokie i ogólnie koszmarny się robi z przodu wór.
Nie tracąc nadziei, że może mi to nie będzie przeszkadzać, założyłam spodnie na spacer, ale ten wór z przodu doprowadzał mnie do zgrzytania zębami, a wzrok mi sam cały czas wędrował w te worowate okolice. Zgroza. Decyzja zapadła - spodnie zostały gruntownie pocięte i będę je zszywać na nowo. Może za drugim razem wyjdą lepiej :) Tak więc oglądacie zdjęcia z jedynego publicznego wystąpienia, już nieistniejących spodni...

Spodnie pozowały na plaży w Ustce. Zagnało nas w okolice Słupska, więc mając chwilę czasu wyskoczyliśmy na dosłownie 10 minut na plażę. Akurat chmury się rozeszły i wyszło słońce, zrobiło się całkiem ciepło, więc złapaliśmy ostatnie chwile odchodzącego lata. Tak się spieszyłam ze zrobieniem zdjęć, zanim dzieciaki się znudzą i będzie trzeba wracać, że zapomniałam, że specjalnie taszczyłam aparat i mąż na szybko pstrykał mi zdjęcia komórką, eh.

Na zdjęciach na płasko widać, że jakoś strasznie dużo materiału jest w okolicach pasa.

I zbliżenie na kieszenie, z których jestem bardzo dumna :)

Mam nadzieję, że po poprawkach spodnie będą lepiej leżały, bo materiał mi się bardzo podoba i szkoda, żeby się zmarnował.

Na koniec bonusowo baletnica nadmorska :)

:D